Dadam nerde duruyorsunuz? 

Kuzey Ege’nin sahil kasabasına yerleştiğimden beri gündelik olarak akışı izlemek, gözlemlemek daha kolaylaşmaktaydı. Giden gelen düzenli meditasyon oturumları en nihayetinde bir ritime girmeye başladığından beri uçuşan düşüncelerimi yakalamak, kaygı bulutlarının dağılışını izlemek mümkün olmaya başladı. Tüm niyetim “yerleşmek” iken şimdi daha da göçebe bir halde “kendi yolumda” yürümeyi sürdürerek yerleştiğimi fark ediyorum. Kendimi var ettiğim ne varsa, paylaşmak, alan açmak, kurgulamak gibi alanlarda kendimde ve anda olduğum zamanlar, dirençlerle birlikte akabiliyor ve içinde durabiliyorum. 

Neydi yerleşmek, nereye yerleşmek, kiminle yerleşmek? Hayatımın nihai amacına-belki de hiç bulamayacağım- yerleşmek içindi belki tüm bu sessiz saatler. Belki de kendimden ve yolumdan emin olduğumu göstermek için. Şimdilerde buranın yerelinin sözü yankılanıyor içimde, “Dadam siz nerede duruyorsunuz?”. Ne kadar da kilit bir soru. Nerde duracağını bilmeyen zihin seyyahları gibi o fikirden o projeye koşuyordum. Mekandan mekana ders vermeye gitmeyi yerleşememek sanıp homurdanırken şimdi esas zihnimde kaçındığım yerleri daha net görmeye başladım. 

İçimdeki dadalar- yerel dilde çocuk/ evlat anlamına geliyor- bir orda bir burda, ne orda ne burda kök salamıyor. Şimdi bunu katman katman çalışıp dönüşüme bakma zamanı. Dadalar çok fazla, biraz sadeleşeyim. Dadalar çok hareketli, biraz durunayım. İçimde kaç kişi yaşıyorsa artık onlara yetişmeye değil de bir odağa yoğunlaşmaya – nefesi izlemek gibi- sonra da onun yayılışını izlemeye başlıyorum.