Kendimize dair, varlığımızı anlamlandıracak yapabileceğimiz eylemlerin neler olduğuna dair binlerce ipucuyla karşılaşırız. Bazen fark ederiz bunları ama derinleştiremeyiz, bazen ciddiye alamayız, bazen korkarız, korktuğumuzu bile fark etmeyiz. Tuhaf bir şekilde çok sevdiklerimizden, bizi çok heyecanlandıran şeylerden kaçmaya meyilliyiz. Nedense.. Kendimizi o denli sevgi dolulukla bağdaştıramamaktan mı, bize öğretilenlerden mi, güvenli alanımızdan kopmamayı, hissiz yaşamaya tercih ettiğimizden mi? Belki de duygularımızı anlamıyoruz ya da yansıtamıyoruz. Bazı duyguları giyinmekten bile kaçıyoruz. Toplumda kabul görenler genellikle acı çekenler, mazlumlar olunca diye belki de, o tür duygularda çok iyiyiz hemen tüm melankolik duygulara sarılıveriyoruz. Onlar tanıdık ve güvenli.

Kaygılarla, sorunlarla, belirsizliklerle dolduğumuz bugünlerde, kendimizi daha çok mercek altına tutup inceleme alanı, zamanı bulduk. Bu yakından incelemelerde daha önce çok da farkına varmadığımız, belki de hiç dikkate almadığımız duygularımızla baş başa kaldık ve çoğu zaman ne yapacağımızı bilemedik. Aşina olmadığımız bir konu bu. Duygular hoş olsun, olmasın onlarla birlikte kalmak bir çoğumuz için çok zor.