Bazen Açık

Hızlı akan bir hayatın içinden burada her yere yürüyerek 15 dakikada ulaştığım bir düzene geçince ne kadar verimli olabileceğimi de görmüş oldum. Gün başlıyor, sohbetler oluyor, arada bilgisayar başı çalışmalar ve gün içi yoğun bir eğitim. Gün içinde kendimle ve yapmayı sevdiğim şeyle uğraşıp öğrenci olmanın tadını çıkarıyorum. Gün bittiğinde hala elim telefona gidip gün içinde biriken mesajları ve cevapsız aramaları göz ucuyla görmek istiyor ancak gün geçtikçe bu da azalıyor. 

Destekler önemli bu hayatta, bazen fiziksel, bazen zihinsel. Şimdilerde ikisini de yoğun yoğun yaşıyorum. Ve en güzeli de içerdekileri bulmak. Kendime güvenimi ve hata yapma fırsatımı hatırladım. Yoğunluğun getirdiği bir sadeleşme, desteklerin getirdiği rahatlık ve içerdeki gücü bulmanın getirdiği bir güven geliyor. Zamanla daha da iyi anlayabileceğim ya da içselleştirebileceğim bir şey sanki bu. Anlatmakla olacak şey değil. 

Ve bu sabah biraz huzursuz bir rüya ile uyandığımda bunu neye yorumlayabilceğimi düşünmeden sadece yazdım. Gün içinde hiç aklıma bile gelmedi. Akşam sofraya oturduğumuzda bir anda yeniden aklıma geldi rüya, artık rahatsız etmiyor ve bana destek alamadığım zamanların çaresizlik hissiyle “saldırgan” ya da “özensiz” olma halimi hatırlattı. Tam da buraya geldiğimdeki ilk günlerdeki varamamışlık hissi, içimdeki hız ve dengesiz öfke hali gibi. Öyle ya da böyle bazı rahatsızlıklar iyi ki varlar, onlarla kalmayı denedikçe “şimdi bak bir daha” dedirten renkler ve dokular görüyorsun. Güvenimi neden kaybettim diye sorup da kendimi ve çevremi yıpratmadığımda; güveni yeniden tahsis edebileceğim şeylere yönelebiliyorum. Dengesiz ama zayıf hisssettiğimde öfke ve kızgınlığı içerdeki destekleri bulmak için kullanabilmeyi deniyorum. 

Bazen açık bazen kapalı, bazen sessiz bazen sesli. Şimdi bu dengeleri destekleri git-gellerimle buluyorum.