Bu yazıyı paylaş
Bir nevi meditasyon günlüğü -5-
Kimi günler yataktan kalkıp da güne hızlı bir dalış gerçekleşir, bedeni nefesi dinlemeden gündelik hayatın tanımlı işlerine doğru koşturmaca başlar. Bu sabah olmadı akşama, bu akşam da geç oldu derken meditasyona oturmadığım günler birbiri ardına dizilip gittiler. Giden gitmiştir ve şimdi yeniden başlamak vaktidir.
Kaçınmak ve ertelemek insan hayvanının elindeki en sinsi araçlar olsa gerek. Kendini bile inandırırsın “bugün de oturmasam ne olacak, 40 yılda bir arkadaşlar gelmiş” diyerek. Pratik (ne pratiği olursa olsun) ne zamanki ertelemesizce ve sessizce gerçekleşir o zaman bütünleşmiş olur hayatla. Hiç de öyle bir yerde değilim. Bazen nefesimle nefsim arasındaki bağlantıyı yakalayabilmek o yolu bir anlığına da olsa hissettiriyor.
Birkaç gün çeşitli sebeplerle ara verip de yeniden oturduğumda meditasyona; kararlılığı, ne olursa olsun oturumu tamamlama niyetini nazikçe koydum yanıma. Bedenimin sinyallerinin daha belirgin olduğu ve beni kendim için harekete geçirdiği bu dönemde nefesimle kalabilmek ve dağıldığımda o kararlılıkla nefsin arzularına “sen bi dur kardeş” diyebilmek mümkün oldu. Ve bir yandan da sessizce güçlü hissettirdi.
Güçsüz ya da buruk günlerde kaçındığım o kararlılık halini bazen de tam o negatif hallerde kalarak bulabilirim, kim bilir.
Nefesimle nefsime selam!
Kapak Fotoğrafı: Спиридон Варфаламеев-
Pexels
Dizinin tüm yazıları.
